Alle papieren en voorbereidingen waren nu klaar. Althans, dat denk je op zo'n moment. Ik bedoel, je kunt een bedrijfsplan schrijven volgens de regels ,maar ja, regels zijn er om gebroken te worden, dus misschien was een en ander niet volledig genoeg.
Dat gezegd hebbende liet ik mijn plan aan mijn schoonouders zien en lezen. Immers moest ik zorgen dat hun dochter en kleinkinderen te eten kregen en dat dat in ieder geval zo zou blijven. Met wat voorzichtig enthousiasme werd gereageerd, wat ik natuurlijk goed kon begrijpen. Ook mijn beste vriend en naamgenoot, Martijn, vertelde ik mijn verhaal. Hierna ook aan mijn vrouw's beste vriendin en haar man en vriend van mij, Niels. Hij was in diezelfde 90'er jaren van mijn proloog een gevierd DJ en kom zo meekijken naar mijn snode plannen. Er is nog even een gesprek geweest over samenwerken. Hij is daar altijd eerlijk in gebleven. Hij wilde zijn huis liever niet verliezen. En nou moet ik eerlijk zeggen dat zijn vrouw, net als de mijne, niet de 'allermakkelijkste' is.
Nu terug naar het verhaal omtrent de banken en financieel adviseurs. De eerste 'Nee' was namelijk al binnen. Het ging vooral om het feit dat mijn verhaal in mijn business plan 'te specifiek' was. De bankmedewerker gaf de opmerking: 'Voor muziek moet je toch in de top 40 komen om echt iets te verdienen?' Hij stelde mij teleur dat hij het plan minder goed had doorgenomen als ik had bedoeld. SMH heet dat tegenwoordig. Plus de cijfers, ja de cijfers. Ook de tweede 'Nee' volgde al snel. Ondertussen moest ik ook handelen omdat bij mijn werkgever ook de opzegtermijn om de hoek kwam gluren. Ik wilde teveel tegelijk.
De derde bank nodigde mij uit. In dit gesprek moest ik toelichten hoe, wat en waar. Helaas had ook deze meneer het plan maar half gelezen. Ook kwam hij erachter dat de aanvraag niet in mijn woonplaats zou moeten zijn maar in Amsterdam, waar het bedrijf en dus de winkel zich zou moeten vestigen. Ik bedankte hartelijk voor de verloren 4 weken van 'de procedure' en snap tot op de dag van vandaag niet waarom ik dan een ander kantoor moest bezoeken. Kikkerlandje denk ik dan.
Ik zal niet veel verder uitweiden. Na twee weken volgde de afspraak met de bank in Amsterdam. De jongeman die mij hielp was in mijn ogen natuurlijk net een beetje ouder dan mijn zoon. 'Ik word oud', dacht ik nog. Hij was in ieder geval wel enthousiast en ging 'de aanvraag indienen'.
Wat hierna allemaal is gebeurd, zal ik kort omschrijven als 'miscommunicatie', om maar vooral niet tegen het zere been van de bank te schoppen. De bankmedewerker reageerde ineens niet meer. Niet op mails, niet op de telefoon. Na bellen met 'iemand anders' bleek deze te zijn ontslagen. Oke. Geen verdere reactie, maar na drie mails met de manager, kreeg ik een 'nieuwe' toegewezen. Ik moest mijn hele plan alleen 'opnieuw indienen'. Drie weken later dan de afspraak. Nog een jongeman. Kritisch, maar enthousiast. De aanvraag wederom in behandeling. Ik vroeg voor de grap of hij wel bleef werken. We lachten er samen nog om. Na veel papierwerk en andere zaken werd duidelijk dat 'alles wat ik wilde' niet kon. Zonder verdere uitleg. Ik ging hier tegen in met verschillende argumenten en kreeg geen reactie. Hij zou toch niet? Nee, twee weken, en drie mails van mij, later de mail met een nieuwe uitnodiging. En ik moest het plan, ja, opnieuw indienen. Na veel meer en ook natuurlijk dubbel papierwerk, kreeg ik 'een voorlopige goedkeuring' . Ik sprong een gat in de lucht. Tevergeefs, want de manager van de bank gaf aan dat bepaalde zaken niet goed waren geregeld door de jongeman van de bank. Dus, nog meer mails, nog meer papieren, nog meer afspraken. Ik gaf aan dat ik ook nog moest opzeggen bij mijn werkgever, en dat de tijd, en ook de verloren tijd, mij parten speelde. Jemig. O nee, SMH. Ook bleek dat de jongeman notariële stukken was 'vergeten' en dat dit nog meer zou kosten en ja, de provisie, ja die ook. 'Moest er ook nog bij'.
Maar na veel mails en bellen, volgens mijn idee ging de bank geld aan mij verdienen, was daar weer, 'de voorlopige goedkeuring'. Dit werd zo genoemd omdat ik een pand moest vinden dat paste in mijn plan en ook natuurlijk mijn baan moest opzeggen en allerlei nieuwe verzekeringen moest laten ingaan.
Tegelijkertijd sprak ik met mijn vrouw over de financiële gevolgen. Lang verhaal kort. Minder boodschappen doen, geen super grote verjaardag kado's, hypotheek, huis misschien verkopen, ja je leest het goed. Huis misschien verkopen. Maar wij hebben veel doorstaan. Veel. Ander boek denk ik. In ieder geval zou het "stand by your man" en zo wel aan de orde zijn. In voor- en tegenspoed. Met in het achterhoofd dat onze zoon bijna gaat studeren, onze eerste dochter naar de brugklas moet en de kleinste ook al weer 7 wordt. En samen wordt opeens minder samen. Meer weg van elkaar omdat je zal moeten investeren in tijd en hoeveel uur zit er dan nog in een dag, week of maand. Je mag best weten dat ik in al mijn egoïsme van mijn plannen hier het meeste moeite mee had en heb. Ik roep altijd heel hard: "mijn gezin is mijn alles", alleen lijkt dat dan nergens naar als je besluit bijna nooit thuis te zijn. Maar, of beter EN, we gaan het toch doen.
Pff.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten