1. Proloog

Terwijl ik dit schrijf, weet je als lezer al hoe dit alles is geëindigd. Of begonnen, of halverwege iets. Het mooie is in ieder geval dat je dan geleerd hebt hoe "het niet moet" of "hoe het beter kan" of sla je kreten van "wow" en meer van dat soort dingen. Wie weet komt er met de tijd nog een Prometheus-achtige proloog, waarin je kunt lezen hoe en waarom ik in godsnaam, sorry God, aan dit verhaal ben begonnen. Eerlijk is eerlijk, het is een waargebeurd verhaal, en in dit geval ben ik ervan overtuigd dat God er in ieder geval niets mee te maken heeft. Ik waarschuw direct dat dit verhaal feiten bevat, hier en daar wel positief en ook negatief aangedikt, maar ja, ik ben de schrijver. Het verhaal bevat ook namen, en verwijzingen naar namen waar dat misschien handiger is geen namen te noemen. Ken je een naam niet, dan is er een mooi fenomeen dat Google heet.

Dit verhaal begint in 2009. Ik zou ervoor kunnen kiezen om te beginnen in 1984, 1994 of 2004 omdat die jaren er wel heel veel mee van doen hebben. Maar, zoals gezegd, dat is mooi voor een proloog. En dat zal dan altijd moeten beginnen bij het begin, en dus mijn geboorte jaar 1974.

Mijn naam is Martijn. Nu zal je zeggen: "Wie"? , maar ja, zo ben ik geboren. Een klein sprongetje dan toch naar de proloog. Ik ben vanaf ongeveer eind jaren '80 "beter bekend als" Jason. Kort, dit komt door het feit dat in deze jaren mijn broer deze naam als "straatnaam" gebruikte en zijn naam overal en nergens op muren, gebouwen, trams en metro's in Amsterdam kalkte. Graffiti heet dat. Ik, als kleine jongen werd al snel "Little Jay" of  "Kleine" maar om geen afbreuk te doen aan de kracht van super artiesten in ons land vandaag de dag, schuif ik snel door.Mijn broer stopte met Graffiti, lang verhaal ook, en dus weer even in vogelvlucht, ik heb deze naam overgenomen, immers noemde iedereen mij zo al en "jatten" klinkt zo stoer.

Jason dus. O ja, 2009.

Waar te beginnen?

Toch weer even de proloog dan

In de jaren '90 ben ik, Martijn, Jason, als onderdeel van West Klan en Ouderkerk Kaffers het hele land door geweest om op te treden. omdat er in die tijd niet veel meer aanbod van "Nederhop" was dan de Osdorp Posse , pff, die wel weer een wiki-pagina hebben, en aanverwanten, waren alle optredens druk en gezellig. Lang verhaal kort, toen ik bij een optreden van Opgezwolle stond te kijken hoe zij muziek maakten, wist ik het, mijn tijdperk is geweest. 

Ik ben omdat ik nu vader ben van 3 kinderen nu en getrouwd ben 'gewoon' gaan werken. Ook heb ik een aantal opleidingen gedaan om mijn geest te verruimen, en zodoende had ik op een gegeven moment een 'echte baan'.

Maar, er is namelijk altijd een maar, ik wilde iets anders. Ik ben gaan bekijken wat artiesten over de hele wereld deden, en hoe zij in stand bleven, zonder 'alleen maar muziek te maken' . Ik heb het dan natuurlijk niet over Jay-Z of andere iconen, nee, meer over bijvoorbeeld Soul Assassins.

Dit collectief inspireerde mij, en zo ben ik aan de slag gegaan met het schrijven van een plan. Heel simpel, hoe, wat en wie. En daarna concreter, en concreter. Ik ben in die tijd, mijn verhaal gaan voorleggen aan verschillende partijen. Zowel vrienden als kennissen, maar ook zeker accountants en financiele instellingen, om te kijken of 'mijn plan' wel haalbaar was. Natuurlijk ben ik door meerdere partijen voor gek verklaard. Want wie oh wie wil nou in crisis tijd een bedrijf beginnen, wat al zo specifiek is? Toch, ben ik dit idee gaan uitwerken en ook blijven uitwerken. Ik wilde een plek, zeg een winkel, waar enerzijds kleding enzovoorts werd verkocht, maar ook waar muziek kon worden gemaakt en getoond aan een publiek, wat hier aan voldeed. Met andere woorden, een Hip Hop Lifestyle store. Makkelijker geschreven dan gedaan ben ik partijen gaan benaderen in Amerika, omdat de Lifestyle daar vele malen groter is dan in ons landje, en dat betekende dus bellen, mailen, contact zoeken. En niet heel makkelijk via een contact persoon of distributiekantoor of boekings agency, nee echt de eigenaren en artiesten zelf. Zij moesten namelijk akkoord gaan met mijn voorwaarden en bevindingen, en ik zou hun hulp ook echt nodig hebben. Dit heeft wel even geduurd, maar mede door mijn volhouden ging er midden in de nacht meerdere malen de telefoon vanuit Amerika; ze vonden het een 'dope' idee en plan, en wilden, waar mogelijk, helpen. Dus enerzijds met merken waar zij mee werkten en die in de stijl pasten, anderzijds contact voor bepaalde artiesten.

Tegelijkertijd heb ik de naam 'bedacht'. 5-elementz. Ik liep hier ook wel al een tijd mee. Met een Z, omdat er vroeger een crew was waar Proof deel van uitmaakte, en die deelden mijn visie en keurden bij navraag mijn gebruik van hun naam goed. Ook was er tegelijkertijd een crew 5-elements, die bestaat uit DJ Muggs , DJ JS1, Mix Master Mike en Rahzel die met een heuze tour over de hele wereld 'de boodschap verspreidden'. Ook hen goedkeuring en ondersteuning bleek aanwezig.

Klein extra detail, er bleek in "ons" toch al kleine landje een groepje te zijn dat een soortgelijke naam gebruikte voor iets van een website en dansers. "Tof", dacht ik en contactte hen. Na wat communicatie heen en weer was ik mijzelf ineens aan het verdedigen tegen kids van mijn zoons leeftijd. Heb nog wel uitgelegd dat ik al iets langer bezig was en iets breder keek, maar oke, missie mislukt. Maar, ja maar, respect voor een ieder.

In mijn gehele plan zou ik alle rechten, merk- en beeldnaam claimen, en daar had ik al informatie genoeg over, hetgeen verre van een kleine investering zou zijn.

Toch even de uitleg dat KRS-1 altijd uitgelegd dat er echt 5-elementen zijn in Hip Hop.

Te weten:

-De DJ, achter de draaitafels

-De B-boy, de danser dus

-De MC, met de microfoon dus

-De artiest, graffiti of tegenwoordig ook Tattoo

-Respect en begrip in en voor elkaar (Knowledge, Culture and Understanding)

En dan?

Dan heb je eigenlijk 'alles' samengevat. De hoe, wat, waar en waarom moesten worden uitgewerkt. Er moest een plek gevonden worden waar dit allemaal kon, en het moest financieel haalbaar zijn. Of een uitdaging groot genoeg om het haalbaar te maken.

Die plek was nog wel even moeilijk te vinden. In Amsterdam welteverstaan, is het huren van een (winkelpand) onbetaalbaar. Een zak met geld of een dikke (spaar) rekening was er niet.

Ik ben toen naar 3 verschillende banken gegaan. Ik heb ook de hulp in geroepen van verstandige mensen ook zeker om te kijken of ik nog van mijn idee en plannen af te praten was. Hiernaast ben ik gaan polsen bij bevriende artiesten en kennissen of de animo die ik dacht dat er was, te beoordelen en bespreken. 

Zo kwam ik bijvoorbeeld achter dat de man die mijn trap stoffeerde, mij in contact zou brengen met zijn zoon, ene Jim. Jim, iets ouder dan mijn zoon, maakte beats met een vriend, en die hield van "dezelfde muziek" en de man bleef even hangen, ik gaf mijn telefoon nummer, en maakte een afspraak met Jim. Ik deed in die tijd ook wel weer een poging om zelf een liedje te maken, maar na de afspraak met Jim en nog wat mail contact was mij eigenlijk duidelijk: mijn tijdperk is geweest. Geen idee dat wat daarna met het contact met Jim gebeurde, maar, toch hadden we een soort van klik. Ik vertelde Jim natuurlijk vrijuit over de plannen die ik had en wat ik allemaal ging doen.

Tijdens mijn markt- en concurrentieonderzoek bevond ik mij in het zuiden van het land, waar ik ook weer onder nieuw leren kennen artiesten een gesprek voerde onder mijn meesterlijk zelf bereide pasta met tomatensaus. Zij reageerden positief, en ook wel kritisch, maar vanwege het gezamenlijke gevoel, werd het een heel tof gesprek. Tussen hen bevond zich onder andere Stefan, die ik ook uitlegde dat het best moeilijk zou worden allemaal, vanwege mijn gezin.

Dus, de keukentafel, mijn vrouw, en de kids, voor zover dat kon. Mijn idee, mijn vrouw had het hele plan goed nagekeken en ervoor gezorgd dat na het commentaar van verschillende financiële adviseurs het duidelijk en to the point zou zijn. Zonder haken, ogen. Recht toe, recht aan. 

Het verdere voorbereiden en plannen uitvoeren kon beginnen.