29. Nawoord

Aan alles komt een eind. Zo ook dit hele verhaal. Ik heb zo eerlijk mogelijk, en geloof mij, dat doe en deed ik, uitgelegd wat en hoe ik alles heb doorgemaakt. Vanaf de voorbereiding, opstart, pieken en dalen. Successen en nederlagen. Uitdagingen voor de toekomst. Wil ik nog wel 'mee doen" in de "scene"? Ik moet eerst, en dat lijkt mij duidelijk in het verhaal ook, thuis een hoop repareren. En niet alleen de tuin bijhouden en zorgen dat alles is zoals het hoort. Nee, ik moet opnieuw aan mijn gezin werken. Dus terug naar de basis. Daar is waar alles mee begonnen is. Als ik in mijn huis mag en kan blijven wonen, zou dat mooi meegenomen zijn. Door de schulden en rekeningen zal dit niet makkelijk zijn.Nico Dijkshoorn zei het nog zo mooi. Misschien zie je mij binnenkort backstage wel naast je of zelfs al voor je, de koelkast plunderen. Heb je net pech. Ieder voor zich. Ik wil in ieder geval de muziek een plek kunnen blijven geven. op dit moment doe ik dat door middel van in ieder geval te kijken naar opties om live shows neer te blijven zetten voor een redelijk klein publiek, met de artiesten en kennissen die ik ken. Er zijn al een aantal edities van Rauwe School geweest op een andere lokatie in Amsterdam. Wie weet ben je al geweest. Hebben wij erover gesproken al. In mijn verhaal over anderen heb ik nooit iemand willen kwetsen. Ik wilde enerzijds duidelijk maken "hoe het echt is" en anderzijds gewoon beschrijven wat er allemaal gebeurde. En dat samenwerken en gunnen in woordenboeken van anderen vaak iets heel anders betekenen. Ik wilde met 5-elementz iets nieuws neerzetten, iets unieks, en dat is gelukt. Niemand kreeg dit voor elkaar. En dan bedoel ik niet of het wel of niet geheel een succes is geworden. Ik heb artiesten een platform en plek kunnen geven. Waar zij iets aan hadden ook dus. Ik heb mensen samen gebracht, dichter bij elkaar. Ik heb daarmee neergezet wat ik wilde en heb geen moment spijt. Velen zijn dit allemaal met mij eens. En anderen delen die mening niet, wat ook mag. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt en mensen beter leren kennen of juist heel oppervlakkig. Maar, ik heb veel geleerd. Nooit negatief, meer verhelderend. Ik heb gedurende de periode van 5-elementz alles dat gebeurde genoteerd in een black boekje en bijgehouden, zodat ik later kon terug kijken. Er staan veel artikelen, foto's, filmpjes en andere zaken online. Kijk er eens naar, terwijl je een hoofdstuk leest. Via google kun je dit makkelijk vinden. Kind kan de was doen. Ik heb verschillende emoties gekend. Helaas ook veel verdriet en boosheid. Dit kun je ook wel tussen de regels of juist dik erbovenop lezen. Ik heb mijn gezin en vrienden onder enorme druk gezet, en ben egoïstisch geweest in het navolgen van mijn droom. Mijn droom bleek in mijn business plan al moeilijk en uitdagend, maar waarom "wat als" zeggen als je gewoon kunt doen. Ik ben niet de allerbeste papa en al helemaal niet de liefste man of ideale schoonzoon geweest. Het heeft mij bijna mijn huwelijk en gezin gekost. Misschien nog wel. Ook al wist ik dat dit één van de risico's kon zijn. Ik kon hier ook met niemand over praten. Nu soms nog niet. Gelukkig heb ik naast mijn gezin een aantal goede vrienden. Die ik ook heb verwaarloosd. En tòch zijn zij er nu. Dat betekent erg veel voor mij. Buiten de therapie van het schrijven ben ik zelf op zoek weer de persoon te worden die ik was, en hoor te zijn. Ik ben weer 8 kilo aangekomen, god mag weten waar, mar toch. Ik heb meer rust als ik wandel met mijn hond. Ik kan weer gemeend en vrolijker een liedje van FATA of Timmie Tex zingen op de fiets met mijn jongste dochter die nu 8 is. Ik kan trots zijn omdat mijn andere dochter van 12 in de brugklas zit en het erg goed doet, en mijn zoon, bijna 18 nu, rijles neemt, en straks naar de universiteit gaat. Wow. Ik kan mijn vrouw aankijken en hopen, ja hopen, dat zij weer voelt dat ik er ben. Er altijd zal zijn. Ook al zit het financieel erin, dat we alles kwijtraken. Maar ja, wat is alles? Het maakt me verdrietig, maar dan anders. Gelukkig belt Jim of Steven. Alles is betrekkelijk mensen. Om mij heen gaan alle relaties stuk en zie ik dat ik nog steeds geluk ken. Nee, dit is geen gemijmer maar feitelijke beschrijvingen van wat ik doormaak. Als ik langs een oliebollenkraam loop, lach ik even. Mensen lezen mijn verhaal en reageren. Soms geschrokken. Soms kapot van het lachen, wat ik met Taya en Watts in de winkel altijd kon doen. Serieus praten met Rocks, Arbi en Flex voor de winkel, of via whatsapp met Geckusman. Of Souf, als hij even langs kwam fietsen bij de winkel. Gewoon een peukie voor de deur met Jacco, of een biertje met Tim en Sjembakkus. Jerome 's avonds laat aan de telefoon omdat ik niets heb begrepen van de website. En dan de feesten. Vaste prik met Tieme, Martijn, Casto, Bart, Erica en Sjoerd. Ossi, Nekst, Daan en Falko als Dj of gewoon gezellig langs. TLM, Jane, Turne als mijn vrienden en helden als DJ. Chainsaw als bijna partner in crime. Serrio met zijn "5-s up" als gang signs tegen de buren van verderop.  Stefan weer bezig met een design voor een tattoo. Omar die net even te laat komt, maar altijd grappig en positief kon praten. Insayno als straat dichter en zichzelf altijd willen bewijzen. Eddy voor de bouw en respect. Leroy met camera ploeg of gewoon even als "hart onder de riem". Thomas als altijd alles posten op de website. Dussel en Randy , Sandra, Bibi, Bart, Jodi, Knevel en de Professor als in altijd aanwezig. Erwin voor de support, hulp en adviezen. Edson voor de raad en Tim voor de waarschuwingen. Ja. Dat komt niet meer terug. Niks zieligs aan, dingen lopen zoals ze lopen. Ik ga niet dood of zo. Het voelt gewoon als jammer. Dat is alles wat ik er van kan maken. Ik vergeet vast heel veel namen. Wordt alsjeblieft niet kwaad, als het goed is dan weet je hoe ik over je denk. En anders heb je het zeker gelezen. Ik heb nooit tegen je gelogen. Ik vergeet je niet expres. Ik ben aan het schrijven en niet aan het nadenken of zo. Ik mail en bel bepaalde artiesten uit het buitenland nog steeds, gewoon om even na te praten of voor wat anders. De post brengt aanmaningen en de stress blijft. Zal wel even duren ook. Ik zal je nog eens zeggen, ik ben te oud misschien wel voor de scene. Ik pak mijn slippers en ochtendjas en moet gewoon even op de bank zitten om alles zelf eens te overdenken. Ik denk terug aan het moment dat ik zo gelukkig werd van het feit dat de bank de "Go" gaf. Ik heb nergens spijt van. Zoals alle verhalen help ik je even met terugkijken naar het begin. Terwijl ik dit schrijf, weet je als lezer al hoe dit alles is geëindigd. Of begonnen, of halverwege iets. Het mooie is in ieder geval dat je dan geleerd hebt hoe "het niet moet" of "hoe het beter kan" of sla je kreten van "wow" en meer van dat soort dingen. Mijn naam is Martijn. Jason. Namens beiden, bedankt.

28. Wat nou?

Als je alles kwijt bent, moet je iets nieuws zoeken. Of gewoon terug naar waar je vandaan kwam. Waar je de meeste liefde krijgt. Kreeg. Zoiets. Mooie woorden. Toch? Ik ben  zowel zakelijk als privé redelijk in de min. Redelijk. Het kan allemaal nog veel erger. Er zijn veel meer bedrijven kapot gegaan afgelopen tijd. Er staan heel veel winkel panden leeg. Kijk maar eens, door welke stad je ook loopt. Crisis. En als leuk extra'tje, de cultuur die bij mij past, wordt verpest door een grote groep no-no's en dan een een groep die wel zeggen te delen en gunnen, maar het stiekem toch lekker niet doen. Ik moet er misschien nog even bij zeggen dat de vorige hoofdstukken al uitleggen dat "muziek" iets anders is dan waar ik het over heb. De muziek past namelijk best in de cultuur, ik heb er geen last van. Jammelijk genoeg zijn er dus mensen, organisaties die op de één of andere manier continue in stand houden het iets te noemen dat het niet is. Als ik een rood stoplicht zie, is deze ècht niet groen. Voor blinden misschien beter uit te leggen; als je water in je gezicht gooit, wordt je nat. Nooit droog. Waarom dan, en iemand leg mij nou eens uit noem je dit dan allemaal wèl "Hip Hop"? Het is met Dj's die niet kunnen scratchen en alles wat daar bij hoort. Of zelfs geen Dj. Kom op geef maar toe. Er zijn in Nederland maar een paar Dj's die dat (nog) wel kunnen. De dansstijlen zijn niet breakdance,electric boogie,b-boy of alleen "knikken met het hoofd en handen in de lucht", maar allerlei achterlijke bewegingen. Koken, Swag, whatever de fuck voor de hand ligt. Leuk om van een afstand naar te kijken. Flexen. De kunst is geen graffiti of andere "street art" of iets dergelijks. Geen bijdehandte crews die "naam moeten maken", niks.  Ja, de microfoon wordt gebruikt. Dat is dan zo. Smaken verschillen hè? Mijn mening ken je nu wel. Maar ja, Nick en Simon is ook geen Hip Hop, al rappen zij beter dan menigeen nieuwe "rapper" tegenwoordig. Ik heb het ze eens zien doen. Echt. En dan het vijfde element in de cultuur: het begrip en respect en omgang met elkaar. Die is er niet. Nooit. Ja, doen alsof telt niet mensen. Ik bedoel oprecht en gemeend. Het is gunnen, elkaar waarderen en iets samen groter maken en contact maken met anderen en allemaal-een-beetje eten. Nee. Totaal niet "Hip Hop" . Niet nep, niet echt, niet "real", niet "hardcore" niet "new school", niet "old school". NIETS. Begrijp dat nou eens dan en blijf niet steeds roepen en zeggen dat het allemaal wel zo is. Als iemand blind is met alle respect, zijn hier ook criteria voor. Als jij stiekem wel kan zien ben je dus ook NOOIT blind. Als je toch iets kan horen, ben je toch verdomme ook niet totaal doof? Of wel dan? Leuke discussie, maar sec bekeken naar de criteria onhaalbaar als geheel en dus is het "iets anders". Ik noem het dan ook "rappen op allerlei andere soorten muziek" of "muziek van een generatie die een eigen cultuur heeft". Niet Hip Hop. Als een website de ondertitel "Hip Hop vandaag" draagt, hebben zij het zèlf dus al veranderd. Zò kan ik het ook. Ik maak muziek en dan noem ik het gewoon "Rock-n-Roll van nu" en dan is het Baltische Folklore in je ondergoed. Nou vooruit, uggs aan dan. Misschien past dat trouwens beter bij sommige rappers. Even serieus nu. De metaforen zijn al bijna op. Er zijn maar ècht een paar die "rappen over andere muziek" en die het goed kunnen en ook succes behalen. Ik heb al wat namen genoemd. Deze mensen kunnen ook rappen op muziek die dan binnen de "hip hop" cultuur valt. De rest niet. Ze weten wie Tupac en Biggie Smalls zijn en Snoop omdat ie nog leeft. Dat is hun houvast. Maar ik hoor en zie ze keihard door de mand vallen. Geen monnie niks. Alleen maar bedelen om gratis sponsors en drank en backstage blah-blah. Hoop gelul om niks. Youtube views? Twitter volgers? Dumb ass. Je woont in Nederland. Als ik heel hard rij met de auto, ben ik zo door België heen ook. Doe niet zo ongelovelijk dom. Zodra Lil' Wayne of Kanyé zwemvliezen aan doet en één of andere maffe schotse ruit legging doe jij het ook. Je hebt geen klasse, geen stijl. En die kunnen trouwens wel rappen op allerlei muziek soorten. Binnen welke cultuur dan ook. Ik ben er wel klaar mee. Hoe kun je nou geld aan mij en mijn concept willen verdienen, of iets gratis willen hebben, als je niet eens volledige Nederlandse, van mij part Engelse zinnen kunt maken? Haten? Ja, noem het maar zo. Je bent mijn cultuur aan het verpesten, en ik neem afstand van jouw cultuur. Sta lekker online op je "Hip Hop Magazine" en win een award als "beste Dj" van dezelfde organisatie maar verdorie hoe draaide je nou ook weer een plaat? Vinyl vriend. Niet usb. Dj was je toch? Nee? Je was rapper? Emcee? Definitie? Dan moeten sommige zinnen in ieder geval rijmen, metaforen moeten grappig, hard of tof zijn en niet "dom", je cypher moet kloppen en off beat kan, maar moet niet omdat je slecht bent,  en nee, je bent niet alleen tof omdat Lange Frans of Faber Yayo je meeneemt naar shows, en drinken geeft. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Klaar mee. En zelfs nadat de winkel gesloten is kan het. Het elkaar niet gunnen. Ik wil namelijk mijn, en lees even mee, MIJN Basement events op verschillende lokaties door Nederland gaan doen, en wie weet, verder daarbuiten nog.  Ik bedoel, iedereen kan een feest geven met artiesten enzo, maar niet op de manier zoals ik bedacht en schreef in mijn business plan, en hierna heb uitgevoerd. Ja, vaak met een bepaalde partij. Maar dan als een telefoongesprek gaat over wat ìk mag en moet met mijn events, en dat ìk moet overleggen mèt, en als ìk dat niet doe dat er wel even dit en dat en wat denk je eigenlijk wel? Dus eerst moet ik geld tellen en hertellen en verdelen en herverdelen. Dan ga ik dicht, en bij de opruiming sta je nota bene vooraan om te kijken wat daar dan allemaal te halen valt, het liefst voor niets. En ja ik ben je schuldig vanwege dit en dat. En dan als ik dicht ben, moet ik mij nog even houden aan allerlei ongeschreven regels terwijl de artiesten, waar sommigen meer dan bekenden zijn geworden MIJ bellen. Mailen. Hé! Ik ben godverdomme 38 jaar. Geen 15. Geen 25. Ik wil samen werken, samen brengen, delen, gunnen. Je mag , ehm, mocht bij me eten,alles. Ik heb àlles op het spel gezet, en als het aan sommige van mijn èchte vrienden had gelegen, had je allang klappen gehad, of iets van die strekking. Ben je helemaal betoeterd? Dus omdat ik een periode niet heb kunnen betalen, mag dat. Oké. Helemaal goed. Dat maakt je net als anderen. ik bedoel half bakken oliebollen kraam   rappers of iets van die trant. Die komen dan aan bij Kees de Koning op een gegeven moment? Nu moet je toch snappen waarom die man niet voor iedereen bereikbaar is en waarom er gekozen wordt voor een "product"eerder dan "de rest" Hij vindt rap en "Hip Hop"echt wel dope mensen, het betaalt alleen zijn rekeningen nooit. We leven namelijk niet in Amerika waar Rick Ross zo groot kan worden omdat het kan. Meer kan ik er niet over zeggen. O ja het land is ook iets groter. En de cultuur is daar gestart, gevormd en wordt hier vooral na gedaan. Het is geen haat, het is smaak. Ik vind broccoli ook niet zo lekker en spruitjes helemaal niet. Echt niet omdat zij niet "real" of "commercieel" zijn of zo."Nee, ik eet geen Aardappel puree. Hij is niet hardcore". Petje af voor iemand als Kraantje Pappie ,  Polska en zijn hele crew. Het is muziek mensen. Muziek. Nou weet ik dat Kraan ook echt kan rappen op muziek die binnen de cultuur Hip Hop past. Lange formulering van een zin, maar het is nodig. Nee, je gaat het nooit maken met "stacks"die je toch al niet hebt. Je "monnie"komt niet door je gratis sponsorship deal van Nike. Echt niet. Of je moet in een kartonnen doos willen wonen. Schrijf je er heel groot Swag op. Ja backstage en in de club kan in de avond en nacht. Overdag kun je bij en in winkels hangen. Niet meer bij de mijne. Vraag mij dan sowieso af waar je gaat douchen. Misschien in het hotel van je superster artiest waar je mee aanpapt. Vaak backstage ook wel douches. Slapen doe je wel als je dood bent toch? Yolo?

27. Bedankt.Tot ziens.

Sommige hoofdstukken spreken voor zich, zowel qua verhaal als titel. Hierom wil ik naast de afsluiting en oplevering in dit hoofdstuk het laatste event omschrijven en het georganiseerde event met La Coka Nostra in Heerlen. Laat ik met het laatste beginnen. Zoals gemeld heb ik dit event georganiseerd met Dimmy en Erwin. Waarom in Heerlen? Omdat in eerste instantie Amsterdam niet kon. Geen zaal in Amsterdam wilde dit neerzetten, en zelf financieren, nou je snapt wel waarom. Erwin verdient de meeste krediet, omdat hij zowel de artiesten heeft vervoerd als opgevangen als begeleid. Top kerel, had ik ook al gezegd. Vanuit de vaste ploeg zijn Randy en Dussel ook helemaal naar Heerlen gekomen en ikzelf reis met Dimmy, Philip en Jacco. Daar bezoeken wij nog even het pand vanuit waar Erwin allerlei dingen voor artiesten doet met zijn stichting. Er zitten ook allerlei andere artiesten in dit pand zoals bevriende producer Subp Yao. Gezellig even om hem ook nog te zien. Later gaan we allemaal naar de zaal, Nieuwe Nor. Voorprogramma is lokaal, Reggy Lines en Christov, en ook vriend Ciph Barker is aanwezig. Even voor de show spreek ik de Bill en Slaine nog even. De avond is niet uitverkocht, maar de show is wel erg dope. Na de show eten de mannen nog even wat, nemen wat foto's (met Philip haha, hij is dolgelukkig weer) en we praten nog wat. De volgende ochtend vroeg brengt Erwin de heren alweer naar Schiphol, verder met de tour. Ik spreek hem nog even aan de telefoon dat de sfeer goed is en er veel gelachen wordt. Tof. Ja, en dan de allerlaatste avond in de winkel. Het verhaal loopt nu niet perse synchroon omdat La Coka Nostra in mei was, maar vooruit. Het gaat om de sfeer weer te geven. De laatste avond heeft de titel gekregen "Jason bedankt". De artiesten die komen optreden zijn, en hou je even vast, het is een lijstje: Lijkenpikkers, Che, MC DRT, Def-P, Jerome XL, Das, Casto, Engel, Just, K-Non,Macro, Pharao,Mr Kweek,Maz-T,Rechtdoorzee,Servino, Craz-E, D-Lipps,Dax, Dj Daan, Dj Broky-B en nog meer namen die ik vast vergeet. Het is een toffe avond waarbij Casto alle nummers van de artiesten aan elkaar heeft gemixed, dus het is een soort van lopende band rap avond. Alle optredens zijn even tof, met in het speciaal natuurlijk die van Engel en Just. Als zij het nummer "thuis" spelen dan pink ik een traantje weg. Diep geroerd. Ook de Onderhonden, te weten, Def-P, Casto, Das en Jerome XL knallen lekker. Wij zijn al aardig lang vrienden. Aan het eind word ik erbij geroepen. Casto heeft een verrassing voor mij,en start een nummer in van mijzelf. Ik moet er even om lachen, maar ga lekker mee in de sfeer. Uiteindelijk doe ik dan zelfs 3 stukjes van nummers. En dan natuurlijk de soort van onvoorbereide eind speech. Die mij erg zwaar valt natuurlijk. Ik roep Francis er nog even bij voor het geheel. Soort van "mede mogelijk gemaakt door..." , maar dan anders. Als iedereen mij uitvoerig heeft bedankt en heeft gemeld dat het enorm jammer is dat ik ga sluiten, borrelen we nog even na met Tieme, Jacco, Martijn, Ossi, Tim Pen, Casto en Steven Engel. Dan is het echt klaar. Morgen weer vroeg verder, de laatste puntjes op de i qua opleveren en dus nog even schilderen. ik sluit de deur van een compleet lege winkel. De volgende ochtend dus aan de slag. De makelaar controleert alles en merkt op dat ik hier en daar wel wat heb afgeraffeld. Het zij zo. De nieuwe huurder, zo vertelt hij, zal er niet een groot probleem van maken. Hij bedankt mij voor de altijd open communicatie en spreekt zijn medeleven uit. "Nooit meer je hele privé weg geven, Jason, Martijn." Ja zo heet ik. Ik laad de auto vol met wat er nog mee naar huis moet en begroet nog even Nekst die met vaste bezoeker Sandra en Nadia nog even gedag komt zeggen. Al weg rijdend kijk ik niet meer om. Het is klaar, gedaan. Over. Sluiten. Ik wil naar huis. Ik merk direct dat ik even moet uitwaaien. Met Max even wandelen. Ik ben al begonnen met werken weer. Ik merk dat waar ik het meest bang voor was, dus naast de schuld in geld, de schuld in mijn gezin. Niet alleen ben ik er bijna tot nooit geweest, ik ben dit kwijt. Letterlijk. Mijn jongste dochter, 7, luistert niet naar mij. Totaal niet. Nou is zij de bijdehandste van de drie, maar toch. Mijn andere dochter, bijna 12 idem. En waarom zouden zij ook luisteren? Ik was er niet. Roy, mijn zoon, 17, heeft een gepaste afstand genomen. Hij is mijn grote trots altijd. Ik heb het alleen twee jaar lang niet laten zien. Godverdomme. Sorry dat ik scheld, maar het huilen begint eigenlijk pas nu. Niet als ik de winkel afsluit, alhoewel dat wel gebeurde, maar nu dus met mijn gezin. Ik heb zoveel aandacht gegeven aan klanten en helaas aan allerlei uit de hoogte gevallen artiesten, dat ik vergeten ben waar ik alles voor heb gedaan. En dan te bedenken dat ik nog steeds op twitter en facebook kijk wat "iedereen"aan het doen is. Omdat het nodig was, op de hoogte te blijven van dit soort onverlaten? Een aantal uitgezonderd hè? Ik heb een aantal nieuwe echte vrienden gemaakt. Uit de voorgaande hoofdstukken kun je vast opmaken wie. Ik heb ook een aantal namen van vrienden niet genoemd, meer omdat deze irrelevant waren voor het verloop van het verhaal. Maar ja, en nu? Hoe verder? Feesten?Partijen?Online winkel? Het zit allemaal in mijn hoofd. En dan gaat 's avonds laat de telefoon. Ik zeg tegen Francis nog "Welke idioot belt er nu nog"... Het blijkt het ergste te zijn dat je je voor kan stellen, ik houd het hierom dus ook kort. Geheel onverwachts is mijn schoonvader, vriend, overleden. Je begrijpt dat het verdriet enorm is. Om het erger te maken, hij was altijd degene die mij een "knal voor mijn harses"verkocht als ik het even niet meer wist. Nu ben ik de steun voor zijn dochter. Die ik bijna niet kan troosten. Godverdomme. Ik ben nog steeds niet waar ik moet zijn met mijn hoofd. Terwijl iemand die ik zo hoog heb zitten er niet meer is moet ik dubbel werken, alles regelen, voorkomen dat mijn huis verkocht gaat worden. Als dat überhaupt kan nog. Niet eens tijd voor verdriet. En dan nog het verdriet van de winkel en het bedrijf. Begrijp mij niet verkeerd. Ik wil niet zielig doen, die sfeer moet dit verhaal niet krijgen. Ik heb gedaan wat ik wilde zodat ik niet als ik ouder word moet zeggen "had ik maar". Ik heb 5-elementz geleefd en geademd. Ik bèn 5-elementz. Niemand heeft gedaan wat ik heb gedaan, ook al was het niet succesvol op veel fronten. De lijst schuldeisers is lang. Overzichtelijk, maar lang. Dit gaat wat worden. De events op een andere lokatie zou wel helpen. Inkomsten bieden. Maar kan dat ook? Als ik gebeld wordt door een "boeker"en kennis die echt laat blijken dat hij mij ziet als "concurrent"en dat ik "de boel wil overnemen"? Ga je dan met je samenwerken. Gunnen was het toch? Ik ben verdorie nog even onder de indruk ook, maar herinner mij momenten waar ik mij benadeeld voelde en dus schakel ik en vuur ik terug. "Ben je helemaal gek geworden?", is mijn eerste reactie. "Wat denk je wel?" ,en meer van dat soort teksten. Ik "moet"helemaal niks. "Moeten is poepen" zou mijn oma zeggen. Sodemieter nou gauw op. Grappig ook dat zelfs door "rappers"gevraagd wordt of ik ze zelfs nu kan "op hooken"met allerlei zaken, spullen, kleding. Ik gooi wel een steen op je, oke? Belachelijk toch? Hebben zij niet gevolgd dat ik dicht ging? Dat het minder ging? Dat het slecht ging? Mijn bloed kookt, maar wat heb ik eraan. "Overheid doet niks" zou Omar zeggen. Hij kijkt altijd met een knipoog naar harde feiten. En iedereen zou het re-tweeten ook. Dat is support toch? Gratis entree en bier? Alsof doen en achteraf roepen "waarom nou"en "nee, ben je gesloten". Rot toch een eind op met je ik wil alles hebben en voor niks. Woede maakt plaats voor rust. Volgens mij heb ik meerdere kansen gegeven om iets neer te zetten, geld te verdienen. Tering, dit kost mij tijd ook. Francis is er helemaal klaar mee. Naast het feit dat ik er nooit was en ook nog sjacherijnig, heeft zij zelf behoefte aan rust. En de kids ook. Gewoon, normaal leven. Voetjes op de bank. Krantje. Tv kijken. Praten over hoe hun dag was. En hoe het zal zijn zonder mijn schoonvader. Dat soort dingen. Zij meldt mij serieus, "Ik kan dit niet meer" . "Misschien moet je maar verder zonder òns". Die had je niet aan zien komen in het verhaal he? Of wel? Bedankt. Tot ziens. Kan iemand mij wakker maken?