16. Echt niet!

Naast mijn verhaal chronologisch ingedeeld te hebben wil ik vanwege discussie die altijd maar gaat even een zijpad nemen. Ik hoop dat je dit leuk vind, zo niet, volgende hoofdstuk. Maar voor het geheel adviseer ik je sterk om te blijven lezen. Anders schrijf ik voor niets, ook zo zonde. Zoals gezegd, ik ben geboren in 1974. In mijn jonge jaren ben ik opgegroeid met muziek invloeden van bijvoorbeeld The Rolling Stones en The Beatles. Dat luisterden mijn ouders. Wat ik zelf hierna luisterde was bijvoorbeeld Kool and the Gang, Duran Duran, Michael Jackson en Prince. Kwam ook door mijn omgeving. Oudere broer die veel Prince luisterde. Rond 1984, dus toen ik 10 was kwam ik voor het eerst in aanraking met graffiti en electro muziek. Ik noem het maar even zo, breakdance mag ook. Via deze muziek heb ik verder gezocht, omdat ik dit wel echt tof vond. Zo ontdekte ik Mantronix, Suga Hill Gang, Doug E Fresh, en meer en meer van dit soort muziek. Het was maar moeilijk te krijgen en internet was er toen nog niet dus vaak via een vriend of kennis een cassette bandje. Hierna kopiëren natuurlijk, afspelen op de walkman als ik skateboarde of fietste op mijn BMX. Gelukkig ontdekte ik een plek in Amsterdam, op de Amstelveense weg, net in het verlengde van de Overtoom, waar ik platen kon kopen. Attalos heette de zaak, en ik ging er wekelijks heen om de nieuwste muziek te luisteren. Al snel ontdekte ik dat ik samen met mijn interesse voor graffiti, de breakdance, het samenkomen met andere jongeren en de muziek was beland in een bepaald soort cultuur. Om hier bewust van te worden heb ik echt alle teksten van de platen die ik toen kocht beluisterd en de films die er toen waren over graffiti en breakdance bekeken, totdat ik ze uit mijn hoofd kende. De kleding die erbij hoorde, dus de mutsen tegen de kou als we buiten liepen en de petjes met de verschillende kleuren, maar ook de trainingspakken van adidas, maakte ook deel uit van deze cultuur. Ik zag dit ook tijdens optredens van toen al RUN DMC en Beastie Boys in de Jaap Edenhal in Amsterdam. Helaas was het ook zo, dat de sfeer rond deze optredens niet altijd super was. Om het maar even makkelijk te houden, je moest oppassen dat iemand je schoenen niet pikte. Gelukkig hielden veel vrienden en kennissen ook van deze muziek, en omdat ik baketbalde, en zij vaak ook, zagen wij elkaar regelmatig. Ons kent ons. Om je niet helemaal mee te nemen in de geschiedenis van mijn leven, maar toch even als nadruk op de titel van het hoofdstuk: ik hoorde bij een bepaalde cultuur. Waar verschillende aspecten deel van uitmaakten. Voor die tijd. Omdat de muziek(lees rap) nog niet overal bekend was en vooral in deze cultuur werd gedeeld, werd het door sommigen als een soort van ondergeschoven kindje gezien. Totdat artiesten bijvoorbeeld samenwerkingen aangingen met meer bekende, laat ik zeggen radio-artiesten. En omdat zij bijvoorbeeld als onderwerpen meer dan alleen "de straat en wat er allemaal gebeurde" en "hoe tof zij wel niet waren" aansneden. Vanaf dit moment, halverwege jaren `80 tot begin jaren `90 heeft de muziek en soort een sprong gemaakt. Althans zo zie ik het. Zo ook de cultuur eromheen. Door grote namen als Tupac, Biggie Smalls, NWA, en alles wat daarbij hoorde en daardoor volgde, is dit qua industrie ontploft. Rap muziek werd al snel "Hip Hop" muziek genoemd. Vanwege het feit dat de artiesten die naast hun "stoere" nummers ook nummers hadden die ergens anders over gingen, sloeg dit een brug naar de "mainstream" en de clubs, discotheken. Zodat meer een meer mensen de muziek leerden kennen. Ikzelf ben nooit echt gaan houden van laat ik het "dansbare" rap muziek noemen, was meer van de skills in de rijms en ook heus wel van de verhalen-vertellers, alleen moest het dan wel echt zo zijn. Mocht best wel een beetje aangedikt hoor, hoort erbij. Omdat iedere muzieksoort in mijn idee een evolutie doorgaat, waren er een aantal artiesten die zich daar tegen bleven afzetten. Zo van "ze speelden ons nooit op de radio" en meer van dat soort klachten. De eind jaren `80-`90 sound is al snel als "Real" bestempeld. Noem weer even wat namen; Gangstarr, Mobb Deep, Epmd, Wu Tang, ga zo maar door. Ik zal er vast een paar overslaan, word nou niet boos. Ik bekijk alles vanuit mijn perspectief. Autobiografisch zeg maar. Terug naar de evolutie. De rap muziek maakte hierna een verandering door naar het zingen over "money and bitches in the club" en "having a party". Etcetera, etcetera. Het was dus niet meer zo stoer, je kon in elke club de voetjes van de vloer. En dat terwijl je eerst stoer aan de bar moest hangen en iedereen "dood-kijken". Je lacht erom, ik heb het meegemaakt in Amsterdam, in Paradiso. Dj Chainsaw en Precise draaiden toen de plaatjes. Niks aan hoor die sfeer soms. In ieder geval hebben artiesten door samen te werken met nog grotere sterren uit andere muziek werelden bruggen geslagen. Het mooiste voorbeeld vind ik dan Jay-Z en Beyoncé. Of niet soms? Ontken het maar niet. En, nu, vanwege de house en club muziek, zal ook dit niet ongemoeid worden gelaten. Zo werkt dat met evolutie.Het tegelijkertijd mooie en ook jammere is: Hou je er van of niet? . Op zich maakt dat niet uit toch? "What's real and what's not?" ZO kunnen we nog wel uren discussiëren. Ik hou het iets korter. En heb deze toch al wat lange inleiding gebruikt om het "Nederlandse-model" erop los te laten. Sowieso is Nederlandse rap muziek in de hiphop cultuur (zo zeg je het dus) nooit, maar dan ook nooit "real". Simpelweg omdat wij (ja ook ik maakte mij er schuldig aan dus rustig aan) nadoen wat zij in Amerika doen. Een bepaald soort muziek willen maken. En of Def-P of Extince nou de eerste of Brainpower nou de beste was, gaat het niet om. Misschien waren het wel allemaal klootzakken als mens. Of niet. In ieder geval is het daar ongeveer mee begonnen, toch. En vast duizend andere crews die allang bezig waren met rap muziek. Ook in Nederland maakt deze muziek een evolutie door. Opgezwolle en Jiggy Djé(misschien al ten tijden van DAC) hebben hier voor mij het meest in betekend. Voor mij staat er hè? Van het "straat" naar het "stoer" naar de "onderwerpen" en "inhoud". Hierna volgen natuurlijk vele anderen. Ook iemand als Ali-B of Lange Frans hebben veel veranderd. Ik zal ook hier wel weer namen missen, het gaat even om het verhaal van bruggen slaan. De discussie of "je geld mag verdienen" laat ik even terzijde. Of toch niet. Het mag namelijk. Echt. Als je veel verdient of bereikt zal je alleen altijd worden aangekeken. Dan ben je niet meer "real". Hey. Die kennen we vanuit Amerika. Dan ben je niet meer echt. Wat dan? Zijn ze van was geworden? Stenen beelden? Nee toch? Het zijn mensen die binnen een bepaalde cultuur er voor kiezen om "algemenere" muziek te maken. Of je het nou mooi vind of niet. Ik heb het niet over je smaak hoor. Al in het geval van Lange Frans, ik denk dat menig rapper of beter nog "MC" wat kan leren. Niet dat ik bang ben of zo voor de man. Dat vind ik gewoon. Terug, het ging over echt en dan het tegenovergestelde: nep. Jammer dat het al snel zo een titel krijgt. Ik hou echt niet van de muziek. Ik hou ook niet van spruitjes. Dus die eet ik niet. Ga ik ook niet zeggen : "Jij bent niet real man, ik eet je niet op" . Of skinny jeans, vind ik ook niet mooi. Draag ik dus niet. Ja, iedereen heeft een mening. Maar hou nou eens op met generaliseren. Als ik met mijn dochters naar Kraantje Pappie zijn show sta te kijken geniet ik ervan. Ook zelf. Afgezien van het feit of ik alle nummers helemaal te gek vind. Iemand als Polska, samen met zijn crew breekt zalen af. Ik ben er een paar keer bij geweest ook. En zeker, ik geef mijn mening. Dat mag ook, dat doet iedereen. Ik zorg er ook voor als ik een artiest spreek dat hij weet of ik zijn/haar nummers tof vind, en waarom niet. Als mens zijn ze namelijk veel belangrijker toch? Ik zal het niet al te zoetsappig maken omdat veel "real" Nederlandse rap muziek er niet meer is. Of wel? Of noem je het liever Hip Hop? Mag best, ondanks het feit dat het de cultuur is, niet de muziek. Ik hou zelf van bepaalde muziek, dat door Amerikanen dan al snel "real" wordt genoemd. Dat is dan overgenomen aan deze kant van het water. Het zal een strijd blijven. Ik denk dat dat in iedere muzieksoort is. Heb je je wel eens afgevraagd hoe het zou zijn als "echte hip hop" op de radio kwam? Zou ik je dat dan misgunnen, omdat je er dan wel van kan rondkomen? Zou Lange Frans of Gers Pardoel met zijn liedjes je dan aanvallen op je "echtheid"? Ik weet het niet. Ik heb er niet zoveel ervaring in. Denk ik. Misschien moet je Kees bellen. Hij heeft alles zien "komen en gaan" en zal dagelijks lastig gevallen worden met mensen die het willen maken of mensen die tegen hem aanschoppen omdat hij zo een succes heeft. Omdat hij zijn gezin wil voeden? En iets wil bereiken in het leven? Dan mag je je baas op je werk ook wel even terugfluiten op zijn "realness" of de bus chauffeur wijzen op zijn "neppe gedrag" als hij de halte omroept. Willen namelijk ook wat bereiken. Vergeet mij ook niet aan te spreken als je mij ziet. Ik ben namelijk op weg allerlei zaken te willen bereiken en zal hier nooit mee stoppen. Als je een andere smaak wil, neem dan aardbeien ijs. Of chocola. Mag allemaal. Echt.